• ชาตินี้เป็นมนุษย์ได้พบพุทธศาสนา
ก็ถือเป็นโอกาสทอง
ไม่เป็นรองชาติไหน ๆ แล้ว 
ขืนไม่ฉวยโอกาสทำทาน 
ไม่รักษาศีลเลย 
แถมคิดไม่ดีอยู่เรื่อย ๆ

: อย่างนี้แม้เกิดใหม่ยังได้เป็นมนุษย์อยู่
ก็จะรูปร่างหน้าตาบูด ๆ เบี้ยว ๆ ไปตามยถากรรม

: ผู้มีโอกาสล่วงรู้เส้นทางกรรม
ที่จะปรุงแต่งให้รูปโฉมงามพร้อม
ย่อมประพฤติกาย วาจา ใจให้เป็นกุศลด้วย
และสร้างบุญสร้างกุศลพิเศษประการต่าง ๆ ไปด้วย

: เพื่อความไร้ที่ติแห่งการปรากฏกาย
ในชาติภพเบื้องหน้าตราบเท่าเข้าถึงพระนิพพานกัน

ดั ง ต ฤ ณ

• อายุบอกความแก่
การควบคุมอารมณ์บอกระดับอาวุโส

• ถ้าปากยังพ่นไฟ ใจก็ไม่มีทางเย็น

• เหตุเกิดจากไฟ
เราเลือกได้ว่าจะเป็นไฟ หรือน้ำนะ
ถ้าเลือกเป็นไฟ ก็เผาใจตนเองและผู้อื่น
ถ้าเลือกเป็นน้ำ ก็นำความเย็นสบายมาสู่สองฝ่าย

• ธรรมะมีหลายระดับ
ธรรมะใดปกป้องคุณ
จากความโกรธความเกลียด
และการแบ่งข้างเพื่อฟาดฟันกันไม่ได้
ธรรมะนั้น
ก็ยังป้องกันคุณ
จากการตายไปสู่ทุคติภูมิไม่ได้

• ผลของความเคียดแค้นคือใจที่ดำ
และสิ่งเดียว
ที่จะได้รับจากความตาย
ในขณะใจดำคือภพที่มืด

.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• คุณอาจโกรธโดยไม่ตั้งใจ
แต่ไม่มีทางอภัยโดยบังเอิญ

• นิสัยไม่อยากเอาเรื่องเอาราวใคร
ทำให้คุณไม่ต้องเหนื่อยทำใจนักเมื่อต้องอภัย
แต่คุณก็จำเป็นต้องฝึกอภัยไว้มาก
กว่าจะสร้างนิสัยไม่อยากเอาเรื่องเอาราวใครได้เป็นปกติ

.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• ที่สุดของการล้างแค้น
คือการรบกับความมืดในใจต่อ

ทั้งก่อนและหลังการแก้แค้น
สิ่งที่ตกค้างอยู่ในใจเรามากที่สุดคือความเกลียด
ความมืดดำ อันเกิดจากความเกลียด
จะทำให้คุณพร้อมสร้างศัตรูใหม่ขึ้นมาได้ตลอดเวลา
ถ้าไม่ใช่คน ก็เป็นอารมณ์ร้ายของตัวเอง
อารมณ์ร้ายจะตามรบกวนคุณไม่ให้เป็นสุข
สู้ยาก ไล่ยาก

: วิธีแก้แค้นที่ดีที่สุด
จึงไม่ใช่ทำให้ใครตาย
แต่เป็นการทำให้ความเกลียดจางหายไปจากใจเราเอง

• ความเกลียด
เป็นเหมือนจุดด่างพร้อยในชีวิต
ลบไม่ได้ ก็คล้ายชีวิตสะอาดขึ้นไม่ได้

• เป็นไปไม่ได้
ที่จะอภัยศัตรูขณะถือความเกลียดเป็นมิตร
แต่เป็นไปได้ที่จะอภัยมิตร
ขณะถือความเกลียดเป็นศัตรู

ดั ง ต ฤ ณ

• มันไม่มีอะไรเสียหายไปยิ่งกว่าจิต
ถ้าหากว่าเราเสียคนรักไป
เสียพ่อแม่ เสียเงินทอง เสียโลกไปทั้งใบเนี่ยนะ

มันจะไม่เท่ากับเสียจิตไปดวงเดียว
เพราะว่าสิ่งที่มันเป็นแก่นของชีวิตที่แท้จริงเนี่ย
มันไม่ใช่ของภายนอก
หรือบุคคลภายนอก
แต่มันเป็นจิตใจของเราเอง...

.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• ของหาย แต่ใจไม่หาย
ก็ได้รู้สึกว่าใจเราเป็นใจที่ดีแล้ว

คนหาย แต่ใจไม่หาย
ก็รู้สึกว่าใจเป็นที่พึ่งของตัวเองแล้ว

ถ้าใจยังไม่ถึง
ก็จะได้เป็นโอกาสพยายามทำให้ถึง

: บางทีการได้พบกับใจ
ที่ปล่อยวางอย่างเป็นสุข
อาจเป็นข้อดีที่สุดที่คุณจะพบ
ในท่ามกลางเรื่องร้ายทั้งหลายแหล่ก็ได้

.. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• ที่จิตจมลงเรื่อยๆ
เพราะเราไม่หัดห้ามใจ
ทุกเรื่องในชีวิตมันโยงกันหมด
อย่าคิดว่าแต่ละเรื่องมันแยกกัน เพราะใจเป็นใจเดียวกัน

เราจมในเรื่องหนึ่ง ห้ามใจไม่ได้ในเรื่องหนึ่ง
มันก็จมไปทุกเรื่อง ห้ามใจไม่ได้ทุกเรื่อง

ดั ง ต ฤ ณ

การบำรุงรักษาสิ่งใด ๆ ในโลก

การบำรุงรักษาตนคือใจเป็นเยี่ยม

จุดที่เยี่ยมยอดของโลกคือใจ

ควรบำรุงรักษาด้วยดี

ได้ใจแล้วคือได้ธรรม

เห็นใจตนแล้วคือเห็นธรรม

รู้ใจแล้วคือรู้ธรรมทั้งมวล

ถึงใจตนแล้วคือถึงพระนิพพาน

ใจนี้คือสมบัติอันล้ำค่า

จึงไม่ควรอย่างยิ่งที่จะมองข้ามไป
หลวงปู่มั่น ภูริทัตโต

• เส้นทางธรรมเป็นเส้นทางเดียว ที่มีปลายทาง
จึงเป็นทางเดียว
ที่ไม่พาไปสู่ความวกวนสูญเปล่า

: แม้เบื้องแรก
เห็นขอบฟ้าไกลเหมือนไม่มีวันไปได้ถึง
ต่อเมื่อเดินดูเรื่อยๆ
จึงรู้ว่าไม่ต้องไปไกลให้ถึงขอบฟ้า
สุดทางธรรม
จะอยู่ก่อนขอบฟ้ามากนัก

และสุดทางนั้น
ก็สั้นจนปลายเท้าของชีวิตนี้พาไปได้ถึงแน่

.. .. .. .. .. .. .. .. .. ..

• อายุคนนั้นสั้น
เก็บของไว้กับกายได้เดี๋ยวเดียว
แต่ถ้าฉลาดในการเดินทางไกล
แจกสิ่งที่มีเป็นส่วนเกินให้กับคนอื่นไป

: กระแสทาน
จะเป็นกระแสธารที่โอบอุ้มเราแบบไม่ร้อยรัด
และพัดพาเรา
ไปบนเส้นทางที่เยือกเย็น
มั่งมีศรีสุขยืดยาวเกินอายุของกายนี้ไปมาก

ดั ง ต ฤ ณ